نوشته سال ۲۰۱۷

دو عملکرد فوق العاده شهروند خبرنگاری این روزها بر سر زبونهاست که اهمیت رفتارهای حرفه ای و اخلاقی رو در دنیایی که “همه چشم” شده یادآوری می کنه.

فیلمی که از نحوه برخورد ماموران در هواپیما با مرد چینی سوار بر هواپیمای خطوط یونایتد گرفته شده و نشون می ده مامورها با چه خشونت و فضاحتی مرد رو روی زمین می کشن و به بیرون هواپیما می برن که جهانی شد و باعث ضررهای میلیون دلاری به شرکت شد (و البته ضررهای مالی بیشتر در راه هستن چون مسافر مصدوم دو وکیل حاذق رو استخدام کرده برای غرامت گرفتن) و صدالبته ریزش قابل توجه تعداد مسافرین این خطوط هوایی و مسخره شدن این شرکت در شبکه های مجازی که آسیب وحشتناکی به این برند وارد کرد و در مقیاس کوچیکتر در مالزی چند روز پیش فیلمی ضبط شده از یک دوربین مداربسته مردی رو نشون داد که به طرز وحشیانه ای سگی رو می زد و حالا در خبرها می خونیم که انتشار گسترده این ویدئو و اعتراضات مردم باعث شد ایشون علی رغم عذرخواهی کردن شرکتش رو از دست بده و نمایندگی شرکت آمریکایی که به دست آورده بود رو لغو کردن و….

نکته مهم از دید من اینه که قدرت شبکه های اجتماعی در پخش خبرهاست ولی این قدرت ابتر باقی می مونه و به مرور ازش کاسته می شه اگر افرادی که این خبرها رو می بینن واکنش خاصی نشون ندن و بی تفاوت رد بشن.

چند بار خبرهایی مثل بدرفتاری آدمها با همدیگه یا حیوانات در شبکه های مجازی ایران پخش شده و مسوولین فقط قول رسیدگی دادن و دیگه پیگیری نشده و ماجرا مسکوت مونده؟
واقعیت اینه که درصد بسیار کمی از قدرت شهروندها به خبررسانی و انتشار اخباره، وزن بیشتر این قدرت روی واکنشهاییه که ما به خبر نشون می دیم و میزان پیگیری ما در مورد مطالباتمون. چند نفر از ما پیگیر ماجراهای اسیدپاشی هستیم؟ چند نفر از ما در مورد اختلاسها حرف جدی می زنیم یا از افراد مسوول سوال می پرسیم؟
با هر کسی در این موارد صحبت می کنی یا از تعداد بالای این خبرها شکایت داره که از بس هر روز خبر بد می شنویم نمی دونیم پیگیر کدومشون باشیم یا معتقده حکومت اینقدر هزینه اعتراض رو بالا برده که کسی جرات حرف زدن نداره.

در عین اینکه هر دوی این حرفها درست هستند شاید بهتر باشه کمی فکر کنیم و به قدرت اعتراض جمعی بیشتر ایمان بیاریم. به من بگید اگر درصد قابل توجهی از مردانی که ماراتن تهران رو دویدند، در اعتراض به تصمیم جداسازی زنان همون روز مسیر تعیین شده برای زنان رو می دویدن و به شکلی همراهی خودشون رو با زنها اعلام می کردن مامورین نیروی انتظامی چند نفر رو دستگیر می کردن؟ چرا این فرصت طلایی برای نشون دادن اعتراض رو به این راحتی از دست دادیم؟ چرا عمله ی ظلم شدیم؟ چرا از زنها حمایت نکردیم و فقط به دنبال ماراتن بودیم؟ آیا جز اینه که ماراتن یک ورزش جمعی و یک رقابت آزاد برای همه آدمها باید باشه؟ اگر حضور بقیه آدمها معنی نداشت، چرا نرفتید به تنهایی برای خودتون بدوید؟ چرا در مسابقه جمعی شرکت کردید؟

چرا به قدرت حمایت جمعی اعتماد نداریم؟

لینک خبر اعتراض های جمعی به شرکت یونایتد
http://fa.euronews.com/2017/04/12/asian-americans-outraged-at-united-airlines-passenger-eviction?utm_campaign=Echobox&utm_medium=Social&utm_source=Facebook#link_time=1491997369

لینک خبر از دست دادن نمایندگی شرکت آمریکایی مردی که سگ رو مورد آزار قرار داده بود:
http://says.com/my/news/the-puchong-dog-abuser-just-lost-his-business-deal-in-malaysia-with-us-outdoor-gear-maker

یه رفیق چینی دارم که خیلی مسیحی و معتقد و شلوغ و پرسروصداست. این صفت ها در ده دقیقه اولی که هم رو ملاقات کردیم به نظرم رسیدن.
همسرش آفریقاییه. دوازده سال از خانمش کوچیکتره، به واسطه ازدواج با ایشون جواز موندن در مالزی رو گرفته و عملا بیکاره. روز رو با دوستانش می گذرونه و بعضی شبها خونه نمیاد.
زندگی با حقوق خانم می چرخه. خانم از ازدواج قبل سه تا بچه شونزده، پونزده و ده ساله داره و از این ازدواج یک دختر دو ساله. همگی با هم زندگی می کنن.
شبی که توی مهمونی با هم آشنا شدیم آقا بسیار بی ادبانه رفتار کردن و تقریبا همه رو رنجوندن.

دختر کوچولو توجه من رو جلب کرد اون شب. قبل از اون فکر می کردم بچه های مالایی زشت ترین بچه های دنیا هستن. ترکیب نژاد چینی و آفریقایی یه بچه ای شده با پوست زرد و سیاه که نه زیبایی سیاهی پوست پدر رو داره و نه حتی رنگی که بشه گفت چیه… انگار رو خاک زردچوبه پاشیدن. چشمهاش کاملا چینیه و عملا دو تا خط بیشتر نیست. دماغ وحشتناک بزرگی داره، استخون بندی درشت،قد کوتاه و بسیار چاق! من واقعا بچه ای به این زشتی ندیدم تو عمرم. اون شب به معنای واقعی کلمه اول وحشت کردم و بعد دلم برای بچه سوخت. به نظرم حق همه بچه هاست که قشنگ باشن. این یکی چرا اینطوری بود؟
خب غلیان احساسات البته چند دقیقه بیشتر طول نکشید. بعد که منطق برگشت سر جاش هی گفتم که در سر عقل باید بی کلاهی عار نیست و اینها…

این خانم تو فیس بوک من رو اد کردن و تو چند تا گروه دیگه هم با هم عضو هستیم. اگر روی دیده ها قضاوت نکنید (مثلا رفتار همسر رو قضاوت نکنید کلا) و روی حرفهایی که زن می زنه تصورتون رو از این خانواده بنا کنید حتما فکر می کنید خوشبخت ترین و زیباترین خانواده جهان هستند. هر روز تک تک نعمت هایی که فکر می کنه شامل حالش شدن رو می شمره و شکر می کنه. از رفتار مناسب همسرش در فلان جمع یا محبت های بچه هاش به خودش تعریف می کنه و قدردانی می کنه و تو هر جمعی هم که هست با حرفها و خنده هاش کلی به جمع انرژی می ده. آدم اهل فخرفروشی نیست ولی برون گراست و معمولا اکثر اتفاقات روز رو توی فیس بوکش می نویسه. من ته تمام حتی اتفاقات بدی که تعریف می کنه یه نکته خوب می خونم. یعنی می گرده با ذره بین یه چیز خوبی درمیاره خلاصه…

اگر قدیم بود می گفتم عجب آدم مثبتی و چقدر شاد و خوشبخته
اگر یک سال پیش بود می گفتم چقدر واقع بینه. پذیرفته که زندگی همینه و با همه وجود تلاش می کنه خوبی ها و شادیها رو بزرگتر کنه و از هر چیز که هست لذت ببره و زندگی رو بسازه
حالا که عینک بدبینی رو چشممه هی فکر می کنم خب می بینه وسط گل و لای داره خفه می شه، انتخاب کرده بی سر و صدا نره ته لجن ها… داره تو مرداب شنا می کنه… تهش که چی؟

قضاوت من هرچی که باشه تو زندگی این زن تغییری ایجاد نمی کنه، فقط طرز تفکر من رو نشون می ده. اون آدم حالا یا شاده یا داره دست و پا می زنه یا هرچی، به زندگی خودش ادامه می ده و هر بار تو مهمونی بچه زشتش رو بغل می کنه و به همه مهمونها می گه من از میزان هوش این بچه در شگفتم. مطمئن هستم برای خودش کسی می شه و قلب من رو پر از نور می کنه… این منم که تو قضاوتهام دست و پا می زنم و نه تو فنجان چای که تو مرداب خودم فرو می رم!